وضعیت فرسودگی امدادی در گروهی از امدادگران ارائه‌دهنده خدمات در مقایسه با امدادگران غیرفعال در زلزله بم

مقدمه‌: امدادگران ممکن است در موقعیت‌های فاجعه‌زده، دچار علائمی ‌از قبیل تحریک‌پذیری، خستگی و تحلیل جدی توانایی‌های شغلی و نیز کاهش توانمندی‌های سازگاری، مقابله و احتمالاً دچار فرسودگی و تحلیل‌رفتگی شغلی شوند. این مطالعه به منظور بررسی وضعیت فرسودگی گروهی از امدادگران ارائه‌دهنده خدمات مختلف امداد و نجات در زلزله بم انجام شد. روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، با استفاده از پرسشنامه فرسودگی در امدادگران (اهرنرایک، 2001) به بررسی میزان و نوع علائم در گروهی از امدادگران فعال در مقایسه با گروهی از امدادگران که به دلایل مختلف امکان شرکت در عملیات امدادرسانی در بم را نداشته‌اند، پرداخته شد. یافته‌ها:  بین نمره فرسودگی افرادی که در بم ارائه خدمت کرده‌اند با مدت حضور آن‌ها در بم همبستگی معنی داری در سطح 05/0 وجود داشت. میانگین نمرات علائم گروه شرکت‌کننده در عملیات در بم برابر با 23/16 و نمرات گروه گواه برابر 2/10 بود. آزمون T برای مقایسه دو میانگین برابر با 78/3 بود که در سطح 001/0 نشان‌دهنده سطح بالاتر علائم در امدادگران ارائه‌دهنده خدمات در بم می‌باشد. نتیجه‌گیری: ارائه خدمات در سوانح سطح بالایی از فشار روانی و تنش را در امدادگران ایجاد می‌کند. بنابراین به منظور حمایت از امدادگران و کاستن از این فشارها و تنیدگی‌ها و پیشگیری از تبدیل آن‌ها به مشکلات شدیدتر روان‌شناختی، لازم است تا خدمات حمایتی روانی خاصی به امدادگران ارائه‌شده و مداخله‌هایی صورت گیرد.